Amaç: Bu çalışmada; obez, geniş genital hiatus (GH) ve aşırı aktif mesane (AAM) sendromlu postmenopozal kadınlarda, kısa dönem pelvik taban kas egzersizi (PTKE) ve mesane eğitiminin (ME) tek başına PTKE’ye göre ürogenital semptomlar ve yaşam kalitesi üzerindeki etkinliğini araştırmak amaçlandı. Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya, 104 hasta çalışmaya dâhil edildi, 36 hasta (ortalama yaş: 55,22±9,68, ortalama beden kitle indeksi: 30,63±4,41 kg/m2) çalışmayı tamamladı. Hastalar, 8 hafta sadece-PTKE (n=20) ve PTKE+ME (n=16) tedavisi verilmek üzere 2 gruba ayrıldı. Primer sonuçlar, AAM sorgulama formu, Modifiye Oxford Skoru (MOS), ped testi, işeme günlüğü ile sekonder sonuçlar İnkontinans Etki Anketi [Incontinence Impact Questionnaire (IIQ-7)], Pelvik Organ Prolapsusu/Üriner İnkontinans Cinsel Anketi [Pelvic Organ Prolapse/Urinary Incontinence Sexual Questionnaire (PISQ-12)] ile değerlendirildi. Bulgular: Her 2 grupta ped testi, AAM skorları ve işeme fonksiyonlarında istatistiksel olarak anlamlı düzelme saptandı (p<0,05). MOS’da iyileşme PTKE+ME grubunda, sadece PTKE’ye göre istatistiksel olarak anlamlı saptandı (p=0,003; p=0,083). İki grupta da IIQ-7 ve PISQ-12 skorlarında istatistiksel anlamlı bir düzelme saptanmadı (p>0,05). Sonuç: Obez, geniş GH’li ve AAM sendromlu kadınlarda, PTKE ve PTKE+ME, kısa dönemde üriner inkontinans semptomlarında ve işeme fonksiyonlarında düzelme sağladığı için önerilebilir. Her 2 tedavi yönteminin, idrar kaçırma ile ilişkili yaşam kalitesi veya cinsel işlevler üzerinde yararlı bir etkisi olmamıştır.

Objective: This study aimed to assess the efficacy of short-term pelvic floor muscle training (PFMT) and bladder training (BT) vs. PFMT alone on urogenital symptoms and the quality of life in postmenopausal women with obesity, wide genital hiatus (GH) and overactive bladder (OAB) syndrome. Material and Methods: The study included a total of 104 patients with 36 (mean age: 55.22±9.68 years, mean body mass index: 30.63±4,41 kg/m2) completing the study. The patients were divided into two groups to receive PFMT-alone (n=20) or PFMT+BT (n=16) for 8 weeks. Primary outcomes were assessed using OAB questionnaire form, Modified Oxford Score (MOS), pad test and voiding diary with secondary outcomes being assessed using Incontinence Impact Questionnaire (IIQ-7), Pelvic Organ Prolapse/ Urinary Incontinence Sexual Questionnaire (PISQ-12). Results: Statistically significant improvement was observed in OAB scores and voiding functions in both groups (p<0.05). Improvement in MOS was statistically significant in PFMT+BT group compared to the PFMTalone group (p=0.003, p=0.083). No statistically significant improvement was detected in IIQ-7 and PISQ-12 scores in either group (p>0.05). Conclusion: In postmenopausal women with obesity, enlarged GH and OAB syndrome, PFMT-alone and PFMT+BT can be recommended because it improves urinary incontinence symptoms and voiding functions in the short term. Neither treatment method had a beneficial impact on urinary incontinence related quality of life or sexual functions.